door: Marleen Heldens
We zijn het deze week onze ‘bubble’ gaan noemen, het eeuwenoude familiehuis waar il Bene schrijfretraites en cursussen organiseert. Villa Masini-Luccetti in Capriglia is geworteld op een Toscaanse berg en kijkt uit op de kust. Afgeschermd van de hectiek van ons eigen leven zijn we hier om te schrijven. Negen vreemden met een gedeelde passie.
Authentiek middelpunt is gastvrouw Elena Benvenuti. De in Nederland opgegroeide Italiaanse startte een B&B in het zomerhuis van haar familie. Tijdens retraites en cursussen legt zij haar gasten op onovertroffen Italiaanse wijze in de watten. Het uitzicht beneemt ons de adem, het eten brengt ons in vervoering en we voelen ons direct thuis. Waar Elena de rust en het ritme van de dag creëert, is het schrijfdocent Anne-Wil Petterson die onze creativiteit scherpt. In de koele kapel van de villa voert zij ons, om de beurt, naar nieuwe inzichten. We goochelen met perspectief of verdiepen onze personages. Anne-Wil stelt de logica van het plot ter discussie of heeft vraagtekens bij de geloofwaardigheid van een scène.
Alleen met je gedachten in de olijfboomgaard
De Toscaanse zon schijnt en wij denken, werken, schrijven. Met pen en papier in de hangmat. Onder de kastanjebomen in de koelte. Alleen met je gedachten in de olijfboomgaard. Het enige wat de stilte op de berg doorbreekt, is het geluid van de krekels en het rammelen van toetsenborden. En niet te vergeten de bel die de lunch aankondigt. In de keuken staan de typisch Italiaanse gerechten voor ons klaar. Alles vers gemaakt in eigen huis en met groenten van het seizoen. We leggen onze pennen neer, klappen onze laptops dicht en verzamelen naast het huis. Onbedoeld zijn de vreemden een groep geworden. We proeven, we lachen, we genieten!
Schrijven, het doel van onze reis
Elena stelt ons nooit teleur en Anne-Wil herinnert ons aan het doel van deze reis. We zetten onze lege borden binnen en het denken, werken, schrijven gaat verder. Dat spel tussen handen en hoofd eist alle aandacht op. Hoe plezierig als de woorden vanzelfsprekend hun plaats kennen; hoe frustrerend als ze zich dwaas en eigenwijs verzetten. Verdiept in onze eigen verbeelding zijn we ons nauwelijks bewust van het zakken van de zon. Hij raakt al bijna de horizon als we tegen achten geroepen worden voor het eten. In de verte schitteren de lichtjes van Viareggio, Pietrasanta, Forte dei Marmi en de schepen op zee.
Aan tafel wordt er nauwelijks gepraat over onze levens thuis. We zijn immers hier, we zijn nu. De bubble koestert ons en wij koesteren de bubble. Alweer eten we met smaak terwijl Elena vertelt over haar jeugd in dit huis. Geïllustreerd door de recepten van haar moeder en de oude villa leert ze ons over haar Italië.
Zoals altijd komt ook deze week ten einde. Nederland roept me. De personages in mijn verhaal draaien verontwaardigd hun hoofden weg als ik ze vertel dat ik nu toch echt mijn koffer moet gaan pakken. Ik moet naar huis, maar ik beloof dat ik terug kom.
www.ilbene.nl Schrijfretraites, cursussen, B&B
